Wanneer grijp je in bij je hoogbegaafde kind?

Twijfel, het gaat hand in hand met Hoogbegaafd Opvoeden. Er komt helaas geen handleiding mee met de geboorte van je hoogbegaafde kind. Je moet het als het ware zelf ontdekken:

• Heeft mijn kind echt een ontwikkelingsvoorsprong?

• En zo ja, hoe ver wijkt ie af?

• Zullen we dan extra uitdaging gaan vragen?

• En wat als ze ons niet geloven?

• Ik hoor zo vaak dat hoogbegaafde kinderen ongelukkig zijn, mijn kind zijn welbevinden is helemaal niet steeds zo goed… moet ik me zorgen maken?

• Of overdrijf ik het allemaal?

• Daarnet leek hij normaal, zelfs wat kinderlijk…

• Niet gelukkig, elke tiener heeft er last van of is er toch meer aan de hand?

• …

Het is en blijft vaak een aanvoelen, maar er zijn wel indicatoren. Wij luisteren alvast steeds zo goed mogelijk naar het verhaal van de ouders, zij kennen hun kind het beste. Plotse veranderingen in gedrag kunnen een aanwijzing zijn dat er iets niet pluis is. Extra diepgang in de emoties kan ook een indicatie zijn. Als je kind plots heel stil is geworden en steeds minder gaat delen met je.

In ieder geval willen wij je meegeven: geloof in je aanvoelen, jij kent je kind echt wel!

Wanneer ingrijpen?

Destijds ging het met onze jongste ongelooflijk snel bergaf, in nauwelijks 3 weken tijd veranderde ze van een gelukkige spring-in-‘t-veld in een gespannen en zorgelijk kind. Even recapituleren. Ons meisje was een niet zo happy kleuter het eerste kleuterjaar. Ze tekende al eens een strandtafereel met een kind met een muts en sjaal en kreeg daar opmerkingen over, de kindjes in haar klas waren babies in haar beleving. Voor onze oudste gingen we in die periode op zoek naar een ander schooltype en kwamen uit bij een Leefschool (ervaringsgericht onderwijs). Bij de eerste kennismaking werd ons duidelijk dat dit ook voor de jongste een zeer geschikte omgeving zou zijn: meer op maat, eigen tempo en veel bewegingsruimte.

Het ging een groot aantal jaren super goed: ze mocht lezen in de klas bij de juf op haar 5e, ze verzorgde de diertjes omdat ze snel klaar was met contractwerk, ze genoot honderduit. Maar toen kwam ze in het 3e leerjaar terecht bij een juf met een andere aanpak. Er kwamen opmerkingen van “te druk” tot “vertoont geen ontwikkelingsvoorsprong meer” en zelfs “ze is achterop geraakt” en dat allemaal in … enkele weken tijd. Thuis zagen we onze stuiterbal veranderen in een gespannen beestje, slapen deed ze niet meer helemaal uitgestrekt (daarvoor viel ze uitgeput in slaap) maar in foetushouding.

We haalden er een deskundige bij, ze doorging een batterij aan tests en er volgde een schooloverleg. Dat alles werd niet geapprecieerd in de voorheen zo open school. Het enige waar we het allemaal wel over eens waren: dit bleek niet langer een goede omgeving voor ons meisje. Ze startte enkele dagen later in het regulier onderwijs, sprong een half jaar later van 3 naar 5 en ging een heerlijk schooljaar tegemoet (en wij ook).

In 6 ging het echter weer bergaf, de uitdaging was weg en ze puberde op haar 10e als een volleerde 16-jarige… Op die manier naar het middelbaar, ik kreeg er op slag grijze haren bij. We kozen dan ook – met haar actieve meedenken – voor thuisonderwijs. De eerste jaren ben ik vaak erg opgelucht geweest dat ze thuis was en niet in een school, het was zo al een uitdaging genoeg zonder de druk van het onderpresteren en rapporten. De examens liepen dan wel vlot, maar haar welbevinden lag vaak onder nul. Er passeerden in ons huis zware verhalen en vele zorgen in die periode, maar ze hield vol en wij ook 🙂 Op haar 16e trok ze naar VUB, een jaar later deed ze ingangsexamen bij PXL Music. Binnenkort wordt ze 21, in Londen want daar woont en werkt ze nu bijna een jaar.

Wanneer zal je ingrijpen? Durf je gevoel te volgen en toets je gedachten af bij een deskundige (of meerdere).

Wat jij kan doen, want ACTIE is en blijft een sleutelgebeuren

Blijf niet zitten met al je vragen, neem contact op met iemand die naar je kan luisteren. Kom in actie, liever te vroeg dan te laat. Maar zelfs al lijkt het te laat, dan nog is het belangrijk om er iets mee te doen. Je kind rekent immers op jou: samen komen jullie er sterker uit.

Boeken zijn een goed vertrekpunt om je te informeren, maar toch mag je ook steeds contact opnemen met de auteurs en/of andere deskundigen. Stel je vraag, ga eens langs op een infomoment of maak een afspraak voor een kennismakingsgesprek. (zelfs professionals komen wel eens bij ons aftoetsen)

Praat erover met mensen die weten wat het betekent om een hoogbegaafd kind te hebben, ouders onder elkaar kunnen steunend zijn.

En … laat je niet afschepen door ongelovigen!!