Mozart, Einstein, Laurent… of mag je ook jezelf zijn?

Evenwichtige aanpak voor een totaalontwikkeling bij je hoogbegaafde kind

Ik heb er lang over nagedacht én met het team overlegd om in de pen te kruipen na de media gekte eind vorige week over Laurent die zijn masterdiploma heeft behaald. De vorige keren dat dit kind in de pers is gekomen heb ik veel kinderen moeten geruststellen. We verlangen helemaal niet dat elk hoogbegaafd kind op die manier door het leven gaat!

Ik heb ook moeten uitleggen aan ouders dat wij kinderen in de begeleiding hebben die veel hoger scoren op de intelligentietesten en alsnog een goed evenwichtig leven kunnen leiden. 

Totaalontwikkeling

Het deed me deugd om collega prof dr ir Kathleen Venderickx te horen duiden dat het kind in kwestie “de uitzondering van de uitzondering van de uitzondering” is. En daarmee vul ik graag aan dat het helemaal niet gaat om enkel maar het cijfer van het IQ. Als wij elke keer naar de krant zouden moeten bellen als er weer eentje boven de 150 uitkomt… daar gaat het niet om bij ons. Wij willen samen met de ouders streven naar een evenwichtige totaalontwikkeling bij het hoogbegaafde kind. Ik zag deze week collega Johan Samson op Facebook reageren. In zijn post lees ik dat hij in de wens van Laurent om het leven te verlengen (als zijn reden om geneeskunde te gaan studeren) dat hij blij is om de kinderlijke wens hierin te herkennen. Wij gaan voor de totaalontwikkeling van het hoogbegaafde kind: zowel cognitief voldoende uitdagingen kunnen krijgen maar ook socio-emotioneel mogen groeien én tijd gunnen voor die groei. 

Maatwerk

Wij bewaken de groei en stimulering, het is steeds maatwerk. Ook wij zijn niet vies van versnellen en verbreden. We durven kinderen, ouders en school best wel het vuur aan de schenen te leggen om de leerkuil in te duiken. Dat doen we steeds onderbouwd, na degelijk onderzoek en overleg. We horen van “onze” ouders hun bezorgdheid: “mag mijn kind zo normaal mogelijk zijn?” Kunnen we voor onze hoogbegaafde kinderen leeromgevingen creëren die passend zijn voor hen? Waarin ze kunnen groeien en uitdagingen leren aangaan. En gezien dé hoogbegaafde niet bestaat, is dat per definitie steeds op maat. 

Hoe apart moet de hoogbegaafde zijn?

Een aantal jaren geleden kreeg ik telefoon van een productiehuis dat een “het leven zoals het is…hoogbegaafd” wilde maken. Toen ik de journalist vertelde dat de hoogbegaafden waar wij mee werken heel knap zijn, vaak bij de -1% zitten werd die erg enthousiast. Maar het gesprek brak daarna even snel af toen ik zie “het zijn ook gewoon kinderen, geen heel gewone kinderen maar wel persoontjes in groei”. Hij zou het voorleggen aan de redactie en me wat terug laten weten. Ik kreeg kort daarna mail: niet spectaculair genoeg, mocht ik alsnog kinderen in begeleiding hebben die op hun 5 jaar 7 talen spreken, of op hun 10 een machine hadden uitgevonden – dan mocht ik zeker contact opnemen. 

Jezelf mogen zijn

Onze hoogbegaafde kinderen, jongeren en jij, hoogbegaafde volwassene zijn geen circusaapjes. De talenten komen tot stand door aanleg in combinatie met veel inspanning en vaardigheden. De meeste hoogbegaafden hebben trouwens ook meerdere talenten op verschillende gebieden. Ze zien er aan de buitenkant normaal uit. Ze zitten vaak 1, 2 of meer jaar voor op school maar functioneren ook goed binnen die categorie. We gaan voor evenwichtigheid, voor veerkracht, voor talentontwikkeling in datgene waar jij je passie in kan vinden. Wij zoeken samen met de context van de hoogbegaafde (thuis, school, vrijetijd) naar hoe elk van hen zichzelf kan zijn/worden. 

Dit moest me even van het hart: je bent OK! Je hoeft niet de uitzondering van de uitzondering van de uitzondering te zijn om hoogbegaafd te zijn. 

Tania