Moeilijke momenten bij hoogbegaafde en hooggevoelige kinderen

Zo kwam de week waarin Hamtaro, hoogbejaard ondertussen, steeds stiller werd. Ik kreeg op het werk telefoon van de dochter dat hij steeds moeizamer ging ademen. Ze vroeg of ze de dierenarts mocht opbellen, want ze wilde hem bijstaan. Haar vraag om hem te genezen werd al snel de kiem ingedrukt, het enige dat ze kon doen was het zo comfortabel mogelijk maken. En zo geschiedde… Hamtaro werd in een washandje gelegd, dochter ging zitten en ademde wat extra lucht in zijn mondje. Ze wreef over zijn borstje, zo had de dierenarts het uitgelegd. Het diertje sliep uiteindelijk uren later in alle rust in.

En toen begon het grote verdriet, een geschikte begrafenis regelen. Hamtaro kreeg een kleine schoendoos en al zijn liefste spulletjes mee, we kochten een knuffel voor de dochter die Hamtaro zou voorstellen eens hij er niet meer was. De doos stond nog dagen op de kast, ze ging er ook elke paar uur even bij zitten. Hamtaro kreeg een plekje in de tuin van opa met een bloemetje en een kruisje.

Tranen, oeverloos en heftig. Mijn eerste gedachte was: dit nooit meer. Ik wil geen huisdieren meer, want dit doet haar nog veel meer pijn. En toch zag ik ook haar grote zorgzaamheid toen hij leefde én bij zijn dood. Ik wachtte tot ze zelf vroeg om een nieuw huisdier, dat werd weer een hamster. We praatten goed door dat deze hamster mogelijk veel minder lang zou leven dan Hamtaro en dat het verdriet een volgende keer echt niet minder zou zijn. We hebben veel geknuffeld in die periode en zelfs samen tranen gelaten om dit kleine diertje. Bij de komst van de volgende hamster werd ook nog gehuild om Hamtaro maar ook beloofd om minstens even goed voor dit nieuwe dier te zorgen.

Na 2 hamsters was de tijd voor mij rijp om voor een kat te kiezen, die leven ten minste langer… Onze Louis is ondertussen 7 jaar bij ons en een heel gezonde brok (gelukkig). Volgend jaar, in ons nieuwe huis, komt er een hond bij. En toch besef ik nu al dat de dag dat ik naar Londen moet bellen dat er iets mis is met Louis… jeetje 🙁 Daar wil ik helemaal niet aan denken!

Moeilijke boodschappen brengen

Vertel je het eerlijk en leg je je kind uit waarom en wanneer de hond doodgaat? Of probeer je het anders uit te leggen, dat de hond niet meer bij jullie kan blijven, bijvoorbeeld. Als ouder is dit een zeer moeilijke keuze. Het is hartverscheurend om je kind zoveel pijn te doen. Dat het op deze jonge leeftijd al met de dood geconfronteerd wordt… Mag je dit doen of zal je er proberen een verhaal aan te breien waar je kind gespaard wordt van dit grote verdriet?

Bij hoogbegaafde en hooggevoelige kinderen komt naast het intense verdriet ook een hele batterij aan vragen naar boven. Ze willen weten hoe het zal verlopen, maar ook of er echt geen andere oplossingen mogelijk zijn. Ze komen ook met heel wat goede voorstellen, vaak het ene als spectaculairder dan het andere met allemaal erg goede bedoelingen. Als ouder is dit geen gemakkelijke taak, het is vaak al duidelijk dat er geen andere oplossing is. Ook jij deelt dit verdriet, je zou het zelf ook liever anders zien.

Hoe erg dit ook is, het is belangrijk dat je kind de waarheid krijgt te horen. Anders dreigt het voort te blijven zoeken naar oplossingen. Het is een hele opgave voor je kind om met de dood om te gaan. Het zal in deze fase ook kwaad zijn en verdrietig. Gevoelens van onmacht en verdriet zijn erg moeilijk voor ouders om mee om te gaan. Bij hoogbegaafde en hooggevoelige kinderen is dit vaak oeverloos verdriet en razend kwaad zijn.

Bij het brengen van moeilijke boodschappen geldt 1 regel: snel en duidelijk. Ga dus niet rond de pot draaien in de hoop dat je kind minder verdrietig zal zijn.

Wat helpt?

Een open en eerlijk verhaal met ruimte voor het verdriet. Je hoogbegaafde kind zal veel vragen hebben, hoe pijnlijk jij dit ook ervaart dan nog is het nodig om veel uitleg te geven. Veel meer nog dan bij andere kinderen. Het verdriet krijgt op die manier ook woorden, de emotie wordt er helaas niet meteen minder om maar het helpt echt wel. Ik wil je hierbij ook al meegeven: bij verdriet horen ook de gevoelens van onmacht en kwaadheid.

Geef je kind tijd (als het mogelijk is) om aan dit verloop te wennen. Is het een gepland moment, ga dan niet overhaast te werk en geef jezelf en je kind voldoende tijd om naar dit moment toe te leven. In verdrietverwerking is geen snelheid in te lassen. Zowel voor het afscheid als na de dood kan het nog een hele poos duren eer je kind weer een beetje op zijn positieven is.

Afscheid nemen maakt het verwerken van het verdriet mogelijk. Alsook kan het helpen om een plekje te geven aan dit afscheid. Een rustig plaatsje in huis of in de tuin waar het verdriet zijn plaats mag hebben. Afscheid nemen op zich in een belangrijke stap in de verwerking. Je kan je kind een tekening laten maken, een verhaal of een brief, iets meegeven aan het dier, … Houd er wel rekening mee dat dit doorheen de komende dagen naar aanloop van het uiteindelijke moment wel eens kan veranderen. Laat je kind hierin zijn weg vinden, maar ga wel in dialoog.

Dan maar snel een nieuwe/andere hond? Vervangen kan echt niet, hoe graag je je kind ook weer gelukkig wil zien. Besef dat er vaak een hele poos moet passeren vooraleer je kind klaar is voor een nieuw huisdier. Probeer daar het tempo van je kind te zoeken en te volgen.

Het positieve?

Verdriet brengt mensen samen. Je zal een intense periode tegemoet gaan, maar het komt ook je relatie ten goede. Ook het oprakelen van leuke en grappige momenten met het huisdier kunnen heel fijn zijn, doorheen de tranen mag er ook al eens gelachen worden.

Mag ik je ondertussen veel sterkte wensen