Mijn kind toont de hoogbegaafdheid niet op school

“Mevrouw, uw zoon is hoogbegaafd maar dat betekent nog niet dat uw dochters het ook zijn…meer nog, wij merken dat zij de extra uitdaging helemaal niet lijken te willen.” Het zijn de wijze woorden van een van de leerkrachten bij mijn kinderen. Ze waren ondergesneeuwd geraakt, ik was het eigenlijk een beetje vergeten. Alleen ging ik deze week op opleiding en kwam ik een van die personen terug tegen. Deze herinnering maakte de koppeling met de vragen die in onze praktijk blijven naar boven komen, dus besloot ik dit nog een keer in de kijker te zetten.

Onze jongste (nu 20) startte als een zeer gedreven, leergierige kleuter. Als jongste van 3 waren we alerter bij haar ontwikkelingsvoorsprong dan bij de oudsten. Je kent als ouder (veel) beter de signalen en toen zij dus als 2-jarige de kleuren ontdekte en paars en oranje als eersten benoemde… tja, toen werden we weer wat ongerust maar tegelijk ook sterkte het ons om nog meer voor onze andere kinderen op te komen. Want daar liep het op school alvast niet vlot mee en dat wilden we koste wat het kost voorkomen. Alleen: hoe krijg je dat “verkocht”?

Als 3-jarige kwam ze een eerste keer huilend thuis, ze had een tekening gemaakt met groene kindjes en de juf vond dat verkeerd. Overleg op school haalde niets uit, ze moest en ze zou de opdrachten volgen… Dat zij daar zelf een heel logische uitleg voor had (“groen kan toch ook, oma zei tegen broer dat hij groen zag toen hij een keer ziek was”) werd niet gehoord, ze was verkeerd! In hetzelfde overleg werd er tegelijk op gedrukt dat wij haar mogelijk aan het overschatten waren en dat we haar zeker niet mochten pushen, dit kind was kwetsbaar en moest zowaar voor ons beschermd worden. Als coach kan ik me inleven in deze bezorgdheid, alleen heb ik in de 10 jaar dat HB Opvoeden bestaat nog geen enkele ouder over de vloer gekregen die zijn kind bleek te overschatten… En toch zeker wij niet, we wilden echter wel dat onze kinderen gelukkig zouden zijn én dat ze zich zouden inspannen.

In latere jaren was het weer prijs. Na een heerlijke tijd in een ervaringsgericht onderwijs viel een lekendiagnose, haar toenmalige leerkracht ergerde zich aan het feit dat zij maar niet kon stilzitten en steeds maar ging fladderen in de klas om anderen te helpen. De voorgaande jaren kreeg zij heel wat extra uitdaging zonder poeha. Daarmee bedoel ik dat zij mocht lezen samen met haar kleuterjuf, dat haar teksten bij de tekeningen zelf geschreven waren en dat zij als 6-jarige meewerkte met het hogere jaar zonder dat zij dat in zoveel woorden werd verteld. Alleen kwam ze daarna bij een leerkracht die zelf nog erg zoekende was en liefst de kindjes in haar klas in subgroepen onderverdeelde. Ze kreeg alvast niets anders dan de anderen, tot de leerkracht meer vat zou hebben op de groep. Deze ging ondertussen ook observeren en het viel daarbij op dat onze meid zich in haar ogen helemaal niet slim gedroeg. Ze werkte traag, had veel aanmoediging nodig om af te werken op tijd, maakte veel fouten. Dat ze het werk afmaakte in recordtempo omdat ze bij allen die haar zorgen nodig hadden ging helpen, dat werd niet gezien. Toen ons kind door de leerkracht werd aangesproken op haar vele fouten, was voor ons de maat vol. Ons meisje kwam huilend thuis: ze moest en zou stilzitten, ze was helemaal niet goed bezig want ze had weer 3 fouten op het woordpakket (dat ze niet geoefend had) en haar voorstellen voor projecten werden niet weerhouden want de leerkracht vond het te hoog gegrepen en dus zouden ze voor de 3e keer hetzelfde doen.

In een eerste reactie legden we haar uit dat dit nu eenmaal “de wereld” is, dat we met zijn allen de leerkracht een kans zouden geven en dat wij eigenlijk ook wel verwachtten dat zij zich wat meer zou inzetten opdat de leerkracht zou zien wat ze kan. Ze keek sip, maar het leek daarmee af… echter de nachten volgden dat ze nog minder sliep dan anders en dat ik haar daarbij in een foetushouding in haar bed vond. Dit terwijl ze het bed ruim inpalmde daarvoor. Ze werd ook ongenietbaar thuis, vanaf ze mij zag brak de hel los. De bakker die me dagelijks zag langskomen uitte zijn medeleven “mo, madam wat een geduld hebt u toch!?”. Al brullend haalde ik haar op en wandelde zo het centrum van de stad door. Het was dus snel duidelijk dat dit het hem niet zou worden, een andere school dan maar?

Wat doe jij als je begint te twijfelen aan je kind?

In de eerste plaats hebben wij vaak voor haar opgekomen, maar ook wij waren niet vrij van twijfel. Het deed ons heel veel deugd toen ze in het 4e na een versnelling ineens tot de top 3 van de klas behoorde. Toen ging een jaar goed op school, alleen begonnen de problemen dan in het conservatorium met een leerkracht notenleer die het nodig vond om haar onderuit te halen. Ook nu weer gaven we haar aanvankelijk de boodschap om door te zetten. Toch was na ettelijke uitschuivers de maat vol, ik herhaal ze hier liever niet want ze doen eigenlijk nog steeds pijn. Onze meid ging van het conservatorium af en studeerde op haar 19e af … als Bachelor in de Pop en Rock, na een zeer vlot traject. Ondertussen werkt en woont ze in Londen en wil ze die leerkracht heel graag nog een keertje spreken.

Bij Hoogbegaafd Opvoeden krijgen we heel wat ouders binnen die twijfelen aan de mogelijkheden van hun kind. NIET omdat ze het kind pushen, maar vooral omdat ze zich ongerust maken. Hun kind is zichzelf niet, gedraagt zich moeilijker dan anders, is ongelukkig, onzeker, … En dat is niet fijn als ouder! Het is dan ook een hele (grote) stap om naar ons toe te komen met de vraag: is mijn kind hoogbegaafd?

3 tips om minder te twijfelen

Informeer je

Wij labelen niet graag, in een ideale wereld wordt elk kind erkend voor wie het als persoon is en krijgt het alle zorgen netjes afgestemd op zijn ontwikkelingsvragen. Alleen… er wordt zo vaak negatief gelabeld. Een knap kind dat niet erkend wordt, dat is een drama in wording. Ze worden onzeker gemaakt, gaan twijfelen aan zichzelf en beschouwen zich zo anders dan de anderen dat ze er ongelukkig van worden. Laten we met zijn allen dus weer wat meer gaan geloven in onze kinderen en hun kennen en kunnen. Een aantal jaar geleden stelden wij deze checklist samen, om je kind meer te kunnen steunen. Gratis downloads vind je in onze webshop.

Blijf je kind uitdagen

Elk kind heeft nood aan Steun, Stimulering en Sturing. Uitdagend lesmateriaal, boeiende uitstapjes en gesprekken, … Blijf zoeken naar wat jouw kind leuk vindt. Weet echter wel dat veel hoogbegaafde kinderen vaak fladderen, ze zijn snel uitgekeken op nieuwtjes. Daar is op zich niets mis mee, ze zoeken naar uitdaging. Op termijn kan de uitdaging echter ook zijn om iets langere tijd vol te houden. Besef hierbij dat je kind wel langer kan zeuren, meer onderhandelingswijzen kent én gebruikt en dat het dus extra uitdagend zal zijn voor jou als ouder.

Ga op zoek naar ontwikkelingsgelijken voor je kind én jezelf

Zoek ontwikkelingsgelijken op Niet alleen je kind heeft behoefte aan ontwikkelingsgelijken, ook als ouder doet het deugd om met andere ouders van hoogbegaafde kinderen te kunnen uitwisselen. Dat kan via fora op het internet, maar ook bij ons in de Peers4Parents groep.