Lateralisatieproblemen in de klas
Tania
10 augustus 2023
Wat nu? Hoe kan dit? Dit kan toch niet kloppen…
Als ouder is dit het laatste waar je je op voorbereidt. Je zag wel dat het niet zo vlot ging, maar je hoopte elke keer weer. Ook wanneer je kind terugkwam van het examen en helemaal leek op te geven. Je pepte op: “op naar de volgende!”
Allerlei negatieve gedachten spoken door je hoofd, je bent misschien zelfs een beetje kwaad op jezelf omdat je er ondanks de weinige positieve vooruitzichten voor koos om alsnog aan te moedigen. Wat moest je ook anders?
Sommige ervaren het falen ook als hun eigen falen als ouder. Oma doet er nog een schepje bovenop: Ben je wel streng genoeg geweest?
Hoe vaak heb je het hem niet gezegd: “zo komt het niet goed!” en “Herpak je!”
Hoe vaak moet je iets zeggen opdat je kind gewoon eens doet wat je zegt…
En dan krijg je op het oudercontact nog te horen dat je kind bij de slimsten van de klas is. Jaaa… hij moet straks wel overzitten.
Het zijn goed bedoelde opmerkingen, ze helpen je echter geen stap vooruit. Integendeel, het maakt je des te emotioneler én hij heeft het dan nog wel aan zichzelf te danken. Op school zegt men het ook: hij zet zich onvoldoende in. HOE moeilijk kan het ZIJN?
Daarbovenop slaat de ongerustheid je om het hart. Wat als dit nooit lukt?
Zeker na herhaaldelijk falen lijkt het of het nooit goed komt. Anderen mogen dan wel klaar staan met (ongevraagde) adviezen, ze hebben makkelijk praten. Dit zijn er zo een paar:
Gaan werken! Je gaat toch zeker niet weer een jaar studeren betalen?!
Overzitten, wat is een jaar op een mensenleven?
Ze zou haar studies zelf kunnen betalen…
Geen kot meer, pendelen!
Voor een aantal jongeren werkt dit inderdaad. Vooral diegenen die niet klaar bleken te zijn voor de verwachtingen van het hoger onderwijs. Ze zijn niet rijp, hebben onvoldoende studievaardigheden ontwikkeld. En ondertussen schoolmoe. Ze hunkeren naar de werkvloer, even gewoon weer mens worden.
Welk werk ze ook doen, het is om het even. Laat ze maar proeven van veel verschillende ervaringen, dat is vaak krachtiger als leerervaring dan het baantje dat jij geregeld krijgt voor ze op jouw kantoor.
Studeren kan later ook nog, er zijn ondertussen vele mogelijkheden als werkstudent op alle niveaus.
Als de leerling nog niet rijp was voor het huidige aanbod. De leerling heeft een jonge belevingsleeftijd en blijkt niet klaar voor de verantwoordelijkheid die verwacht wordt en/of de leerling kreeg de leerstof niet verwerkt.
Dus niet doen als je denkt dat de jongere er als vanzelf uit zal leren, als het bedoeld is als soort van vingertik (lees: straf) en/of je denkt dat het overdoen van de leerstof uit zichzelf beter resultaten zal geven.
(lees hierover meer in De slimme Onderpresteerder, Tania Gevaert)
Een aantal ouders laat hun falende student de studies zelf bekostigen, vaak krijgen de jongeren het studiegeld terug nadat ze geslaagd zijn. Dit werkt voor een deel wel, zo merk ik in de praktijk, om 2 redenen. Enerzijds is er het gevoel van verantwoordelijkheid nemen dat positief is voor de slimme onderpresteerder, anderzijds is het ook een vorm van herstel. De jongere krijgt de kans om zich te bewijzen tegenover zichzelf en tegelijk ook wat goed te maken naar de ouders toe.
Soms is kiezen voor een school dichter bij huis een oplossing. Zeker voor jongeren die veel problemen ervaren om zichzelf de nodige structuur op te leggen kan pendelen een optie zijn. Maar…
Pendelen kost ook veel energie, je bent vele uren kwijt aan het heen- en weer reizen. Je mist ook op het sociale wat.
Verwacht echter niet dat dit alles oplost… Er moet ook wel constructief worden ingezet zodat je student ook echt weet hoe hij of zij het anders en beter kan aanpakken, een volgende keer. Toch, ken jij je kind het beste. Ga dus in overleg en bekijk samen wat de opties zijn. Communicatie, het blijft een gouden regel.
M, P en V staan model voor wat vele studenten meemaken. Ze ervaren moeite om bij alle vakken bevredigende prestaties neer te zetten. Ze moeten (vaker) herkansen en dat doet zeer. Ik ben er zeker van dat velen al snel opgeven. In onze praktijk gaan we er prat op dat wij met elke jongere vooruitgang boeken. Wij geloven in hun kunnen, geven ze krachtige feedback en tips hoe zij het zelf kunnen veranderen. Als ouder weet ik uit ervaring dat het erg lastig is om met falen bij je zoon of dochter op een constructieve manier om te gaan. Het is een evenwicht vinden tussen het emotionele (die van jou én die van je kind en partner) en het rationele (wat moet er gebeuren opdat het een volgende keer wel lukt).
Hartelijke groeten
Tania
Wil jij ook op de hoogte blijven van de laatste ontwikkelingen rond hoogbegaafdheid, studie advies en loopbaanbegeleiding?
Met ♥ gebouwd door: OMJB.nl
